Adem uyuduğu yerden irkilerek ayağa kalktı. Kar beyazı bir yaratık hem de başucunda, ayakta ona bakarak duruyordu. Gözlerini çevreleyen iri kirpikleri ara ara açılıp kapanıyor, kapanırken de beyazla pembe karışığı yanaklarına gölgeler veriyordu. Onca şaşkınlıkla geçen süreden sonra kekeleyerek de olsa, ¬- Sen, sen nesin? Diyebildi. Karşısındaki beyaz yaratık, gözlerinin içine düşen ipeksi saçlarını bembeyaz parmaklarıyla geriye doğru çekerek cevap verdi: Ben senin eşinim, hayat arkadaşınım Eşim mi; nasıl, niçin? Beyaz yaratığın kızıl yakut rengi dudakları iki yana genişleyerek aralandı ve yeniden bir dizi beyazlık göründü. Adem böylesine bir halin gülmek olduğunu henüz bilmiyordu. Beyaz yaratık böyle bir güzelliği gösterdikten sonra Âdem’in sorusuna cevap verdi: Rabbimiz beni senin için yarattı. Yalnız kalmayasın, yanı başında hoşlaştığın kalbinin sevinçle dolacağı bir arkadaşın olsun diye...
