Basibos bulutlar gibi dolassam da, hep bulut yalnizligi yasiyordum. Aksam olunca artik onu görmekten umudumu keserdim. Yarin yeniden gördügümde, önce gözlerindeki o yaprak yesilini ariyordum. Yakinimda sessizliginin yankisini duyunca gözlerine bakarak bir gonca gibi gülümsüyordum. Içimin o bitmeyen sizisi dinmese de, ablamin aci sonu artik beni korkutamiyordu. Aksam saatlerinin esmer vaktinde askimin bizim evin önünden geçmesini bekliyordum. Bazi aksamlar kuslar uyudugunda bile o hâlâ geçmezdi. Ben günün eksikligini hissettigimden avunmak için gece boyu yildizlari gözlerdim. Yalnizligim içimde dolunay gibi büyürdü.
