"Annem benim misafir yatağımı odadan attı", dedi Sofia. "Doğrudur.", dedi anneannesi. "Zaten hiç sevmiyordu o yatağı." "Son defa o yatakta uyuduğumda ağladım ve kulaklarımda gözyaşlarım vardı birden." "Kulaklarında mı? Benim gözyaşlarım gözlerimde oluyor ben ağlayınca." "Ama sırt üstü yatarsan gözyaşların kulaklarına akar." "Öyle mi?" "Dene bak." Anneannesi sırt üstü yattı ve ağlamaya çalıştı ama olmadı. "Üzücü bir şey düşünmelisin." "Sen buradayken ben nasıl üzücü bir şey düşünebilirim ki?" dedi anneannesi. Sofia güldü. "O zaman başka bir zaman dene." "Neden ağladın?" diye sordu anneannesi. Çünkü sandık odasında son defa uyuyacaktım. Annemle babam evi topluyorlardı o gün." "Evet", dedi anneannesi. "Ve şimdi hiçbir şey kalmadı orada. Çöp arabasıyla gitti. Artık sadece burası kaldı bana sandık odası olarak."
