Aricik inanamadi gözlerine... Yok yok hayir, düs degildi bu. O soguk kis günlerinin açlik düsleri degildi. Kovanin deliginde isik görmüstü. Isik vurmustu kovanin içine. Ya bu koku, bu koku... Aricik çok iyi taniyordu bu kokuyu. Bu koku bahar kokusu, itir kokusu, papatya kokusu, akasya kokusuydu... Çok uzaklardan geliyordu bu koku. Bütün kis ölümle kalim arasinda uyuyan arilar birer birer canlaniyorlar. Kosuyorlar delige. Bir an önce uçmak, bir an önce çiçeklere kavusmak, bir an önce doymak için...(Kitabin Içinden)
