Ne zaman, bir yolculuk öcersi gar lokantasinda oturup tren beklesem, o kinusmanin geçtigi masaya takilir gözlerim. Konusulanlar, garin gürültüsünden arinir, yeniden yankilanirlar kulaklarimda. Yillar sonra, "Yine hergün birbirlerinin aklindan geçiyorlar mi?" Diye düsünürüm. Geçsinler isterim. hemen arkasindan geçmesinler isterim. Karar veremem bir türlü. Yavas yavas gari terk eden trene sallanan bir el belirir peronda. O yüzden midir yolculugun içinde tasidigi hüzün? Bilemem.
