Dul Avratlar Köyü Göçüp Giden Gürleşen

Bir ayagimiz köyde bir ayagimiz sehirdeydi. Köye gittigimizde sehirli, sehre döndügümüzde köylüydük oralarin yerlesiklerine göre. Köyümüz daglarin arasinda bir Varsak köyü. Her evin bir Ali’si, Hasan’i, Hüseyin’i, Hasan Hüseyin’i, Fadima’si, Ayse’si, Sakine’si mutlaka var ama alevi degiller her nasilsa… Sunniyiz diyeni de duymadim… -Ana, dedim; beni hangi ayda dogurdun? -Ne bilim, dedi; engin ekini biçiliyordu. Evimiz, tas duvarli, mertek tavanli ahirdan bozma koca bir oda. Anam orada dogurmus yedincisi olan beni. Babam yedi yasindayken üç yasindaki erkek kardesiyle yapayalniz kalivermis. Önce Ermenilerin Türkleri ve Kürtleri katlettigi sonra da Türklerin ve Kürtlerin Ermenileri dogradigi, adina “kaçkaç” denilen yillarmis… Ardiç cülegi yiyerek aylarca daglarda yasamis kaçabilenler. Babam serpilmis, “Bu çocugu evlendirelim.” demisler. Kendisine “abi” demeden konusmayan, köyün güzel ve yigit kizlarindan biri yemeklerini getirir, çamasirlarini yikarmis iki kardesin. Onu görmeyip, asagi köyden, dügünsüz derneksiz bir kizi alip gelmisler. Hemen bi çocugu olmus babamin Allah’in verdigi. Derken ikincisine hamile kalmis karisi. Derken askere çagirmislar babami. Gitmis, orada okuma yazma ögrenmis. Dört yil sonra gelmis; ne karisi var ne de çocuklari. “Sirayla öldüler.” demisler. Kardesini sormus, “Askerde!” demisler; “Iste, bu karisi, bu da oglu.” Kaçakçi diye bir adam gelir gidermis köye. Katirinin üs-tüne, kadinlarin hosuna gidecek ne varsa onlari yükler köy köy dolasirmis. Bir de gramofonu varmis. Onu açti mi kadinlar kizlar basina toplanirmis. Hemen her köyden begendigi kadinlari sehre götürür, kendine avrat edermis. Bir sabah uyanmis, bakmis kardesinin karisi yok. Küçücük bir oglanla kalakalmis babam. “Evlendirelim bunu.” demisler. Kendisine “abi” demeden konusmayan o kizla evlendirmisler. Devlet, okuma yazma bilenleri memuriyete aliyormus. Hemen ormanci yapmislar babami. Anam arka arkaya gebe kaliyor, Allah durmadan çocuk veriyormus. Ilk doganlar arka arkaya ölüvermisler. Dokuz tane daha verivermis Allah! Yeter, dememis anam Allah’a. Namuslu adammis babam. Nami yürümüs ormancilikta. Köylüler zar aglarmis elinden. Devlet, demis; “ Gel, sehirde tahsildar ol.” Koca Kozan’in bütün elektrik ve su paralari evimizde toplanir olmus. Ne bir lokantada yemek yedigini ne de bir kahvehanede çay içtigini gören olmus. Ne tarlasi olmus ova da ne de konagi. Iki göz bir ev, dokuz bas horan-ta...Misafirlere verilen tahinli pekmezden istedim diye, kafami pekmez tenekesine sokmus babam. Kitsat hatirliyorum, “Doydun mu oglum?” dedigini; “Doydum.” dedigimi; babamin bir teneke pekmezi yere döktügünü. En büyük abim, anama siir okuyor: “ana ben ozan oldum, okuyup yazan oldum, teneke bile degiliken, as bisen kazan oldum”

Ürün Adı: Dul Avratlar Köyü Göçüp Giden Gürleşen
Ürün Kodu: 9786054989072
Yazar: Hasan Hüseyin Gündüzalp
Basım Yılı: 2014
Kapak Türü: Karton Kapak
Sayfa Sayısı: 83
Kağıt Cinsi: Kitap Kağıdı
Çevirmen: