Gerçekte neden bu kadar üzgün olduğumu bilmiyorum. Anlam ve¬remediğim kelimeler yoğunlaşıyor kafamın içinde. Hiç kolay değil dü¬şünceleriyle barışık yaşayamaması insanın. Bu beni bıktırıyor. “Seni sıkıyor”, diyorsunuz. Oysa, bu hüznüm, bu arzum, ne istediği¬mi bilmeye bile engel oluyor. Aklım okyanuslara gitmiş gibi. İçimde adını koyamadığım bir sıkıntı var; bu bana son derece yabancı bir şey. Adını koyamıyorum; ne birini seçebiliyorum ne de vazgeçebili¬yorum. Hayatın olmazsa olmazı; ne onunla olunabileni ne de vazgeçi¬lebilenidir o. Aşık mıyım? Aşık da değilim; bir kız arkadaşım olmadığı için mutsuz mu olmalıyım. Onunla olamadığım, onsuz da olamayaca¬ğım bir sevgilim olmasın mı?
