Bir uçurtmam vardı umuda uçurduğum Asi maviliğin altında dalga dalga savrulan Beyaz yelelerini asil bir at edasıyla üzerinde taşıyan. Kararttılar gökyüzünü kuşları ürküterek Ve boğdular yasa, kelebekleri. Heyhat!
Ölmüş tüm insanlar Yaşayanlar ne peki? Vurdular uçurtmamı, umudum kahr-u perişan edildi! Ey gökler niçin gömüldünüz karanlığa açın perdeleri! Ortalıktaki cesetler görünmeli! Ömrümün geri kalan şaşkınlığını Hoyrat ellerde incitilmiş insanlığımı Utanca katık ederek yaşıyorum. Ölmüş her insanlık namına utanıyorum kendimden. Heyhat!
Cesetler haset kokmakta, kibir kokmakta, öfke kokmakta Yıkanmadan gömülmekte ruhlar! Yüzünüze gülenler de ölmüş belli ki Tıpkı insanları tanıdıkça vurulan uçurtmam gibi Benim gibi
