... Königsberg’in büyük Çinlisi Immanuel Kant ile göçebe dürtülerin Parisli sanatçisi Gilles Deleuze’ü karsi karsiya getiren bu kitap, çatalli yollardan birinde cereyan eden emsalsiz bir “düello“ya taniklik ediyor. Kant’in düsünsel labirentine, aklin isleyis mekanizmalari (“yetiler ögretisi“) çerçevesinde girmeyi amaçlayan Deleuze, hasminin yogun kavram istifi karsisinda büyüye kapilmaktan kendini alamiyor. Fakat Kant’a olan uzakligini yine de koruyan Deleuze, bu “biçimsel kavram fanatigi“nin, tipki modern hayat gibi zengin ve çetrefil “elestirel bütün“ünü kesif bir isiklandirma altinda zihnimizin önünde getiriyor. Bu açimlamada, “aklin çogullugu“ altinda örgütlenme kosullarini izledigimiz “farkli“ deneyim alanlari -doga, ahlak, estetik, tarih- özgül sekillenmeleri içinde, hep ayni noktayi isaret ediyorlar: “nihai amaç olarak insan“.(Arka Kapak)
