Keloglan’la anasi çok yoksuldular. Bazen açtilar, bazen toktular. Bir gün geldi bu fakirlikten buktular. Keloglan, bir sabah kalkti, anasi da açti. Bir dilim kuru ekmek vardi, onu böldüler. Kendi hallerine güldüler. Sonunda Keloglan ayaga kalkti: Ana! Ben hazine aramaya gidiyorum, diyerek esegine bindi, yola çikti. (Kitabin içinden)
