O pencereden bakan sadece ben değildim. Diğerleri de benim gibi gökyüzüne bakmaktaydılar. Birçoğumuz gördük o mavi kuyruklu uçurtmayı. Adını özgürlük koydu kimilerimiz.
O rüyanın içerisine zorla soktular bizi ve olmadığımız roller verdiler. Yel değirmenleriydi savaşılan düşmanlar. Rüzgârda saçlarımız dağıldıkça suç yüklenildi sırtımıza. Beyaz önlüğüyle geldi doktor amca; “Ölüler konuşamazlar” dedi.
Ben en başına buyruk olandım. Uyandığımda bile kendi ülkemde kahramandım. Kopuk bir ip elimde her şeye şahitti.
