Ben minik bir kiz çocuguyken, düs'ün dalina yaprak olmayi ögrendim. Hep, çok çok konusur, azar azar ölürdüm! Mevsimlerin böyle fakina vardim; geçip gitmek için gelirlermis meger. O kadar uç noktalara büyürdüm ki korunaksiz uçurumlarda dokunulmaz çiçek olurdum, öylesine aykiri. Yapma denilen her seyi yaptim. Ünlemlerin uyarisina, soru isaretlerinin kaygisina, virgüllerin kisacik nefes alisina ve noktalarin son olusuna aldiris edemeyecek kadar agir düsler besledim. Bir gerçek ne kadar güzel ve görkemli olabilirdi ki bir düsten? Dogumlardan ölümler çikari-yordum, esit sonucu biz olan. Bizlige ilk böyle adim attim.(Tanitim Bülteninden)
