güneş yavrusunu emziren anneydi hayat verirdi her bir memesinden sündüs’e sündüs dağların orta yerinde çiçekler ülkesiydi balla kesilirdi insanların sözü arı hür gezer kuşlar özgürlük türküleri söylerdi hikâyeleri mertlik kokar kızlarının her birine destanlar dizilirdi cirit atardı yiğitlik sündüs’ün çimlerinde . . . sürmeli gözlerine gayrı sevinç düşmeyeydi şafaklarını ve akşam alacalarını yaban dumanları bürümeyeydi kundakları bebesiz döşekleri sündüs’süz olmayaydı göğüs kafeslerini çatlatan eli böğründe anaların feryatları ne asumana dek yükseleydi ne de sündüs’te çakallar kurtlar çığırtkanlar uluyaydı
