Umutlarımız bizi bulutların üstüne çıkarır kimi zaman, öyle ayaklarımız yerden kesilmiştir ki herkesi bir kum tanesi gibi görmeye başlarız. O umutlar boşa çıktığında ise sert bir düşüşle yere çakılırız. Yüzüstü yerde yatarken bu kez çakıl taşları devasa anıtlar gibi karşımıza dikilir. Kendimizi küçücük hissederiz. Ta ki içimizde yeni bir umut filizleninceye kadar..
