Ne kadar yürüdüm, ayni karanlik köselerden kaç kez dönüp durdum,bilmiyorum, belki de bir görünüp bir kaybolan o kadini ariyordum. Sonunda, ayaklarim beni daha önce hiç görmedigim, hiç geçmedigim bir sokaga tasidiginda kendime geldim. Dar ve karanlik sokagin nihayetindeki küçük bir pencereden ciliz sari bir isikla birlikte hafif bir müzik sesi siziyordu. Yaklastim, kulagimi pencereye verdim…"Ömrüm seni sevmekle nihayet bulacaktir,Yalniz senin askinla ruhum solacaktir,Son darbeyi kalbim yine ismin olacaktir..."Meçhul bir sanatçi muhtemelen kendi çaldigi ud esliginde Yesari Asim Arsoy'un bu hüzzam sarkisini söylüyordu.(Tanitim Bülteninden)
